Bodo - Mo I Rana - Noorwegen

Zondagochtend 2 augustus staan we om 07:00 op. Ruim op tijd voor de overtocht met de ferry. De tweede en op een na laatste boot naar Bodo vandaag vertrekt pas om 10:30 en het is hooguit 20km rijden maar willen we kans maken om mee te kunnen moeten we opschieten.

Je kan deze ferry vooraf boeken maar als de 40% bezettingsgraad bereikt is stopt de voorverkoop. We waren al te laat om nog te reserveren. De overige 60% is bedoeld voor de mensen die op de bonnefooi in de rij staan. “First come, first serve”, je kan dus maar beter zorgen dat je zover mogelijk vooraan in de rij staat anders is het wachten op de boot van 14:00 uur of erger die van 20:00 uur.

Om kwart over negen sluiten we halverwege rij drie aan voor de ferry naar Bodo. Even over tien komt de ferry, toevallig ook genaamd 'de Bodo' aanvaren. De ferry is een flink stuk groter dan de boten waarop we tot nu toe aan boord zijn geweest. De gigantische boeg van het schip klapt als een deur omhoog. In het ruim zijn twee verdiepingen zichtbaar. Drie vierde deel van de laadruimte is beschikbaar voor personenauto’s. Slechts een vierde deel is bedoeld voor vrachtwagens, campers en bussen. Terwijl de passagiers met reserveringen aan boord gaan lopen twee medewerkers van de rederij tussen de rijen wachtende voertuigen door. Ze hebben een soort draagbare kassa met pin automaat en printer om hun nek en rekenen direct af. Betalen is echter nog geen garantie dat  je aan boord kan. Kom je er niet op dan heb je gewoon vast betaald voor de volgende tocht! Terwijl we afrekenen stelt de vriendelijke medewerkster ons gerust dat we waarschijnlijk al met "de Bodo' meekunnen. Chivas moet aan boord wel in de camper blijven of hij gaat in een kooi bij de bagage. We nemen hem het liefst mee aan dek maar dat mag niet. De camper lijkt ons de meest diervriendelijke oplossing.
Het ruim wordt tijdens de reis wel afgesloten, dus Chivas zit vier uur alleen in de camper in een donkere laadruimte op een schip dat beweegt en rare geluiden maakt. Nu heeft onze reis Russel al het e.e.a. meegemaakt, ook deze beproeving zal hij vast wel doorstaan. Zo spreken wij onszelf moed in.

Inmiddels zijn alle reserveringen aan boord en is het de beurt aan de eerste rij “bonnefooiers”.  Dan volgt de tweede rij. Enigszins zenuwachtig tellen we de  auto’s en proberen in het ruim te kijken hoeveel plaats er nog is. Dan is het de beurt aan rij drie, onze rij. Langzaam rijden we naar voren en mogen gelukkig ook het schip inrijden. Ik volg de instructies van het personeel en parkeer de auto centimeters van de goud metallic gekleurde camper voor ons. We zorgen ervoor dat Chivas voldoende water, brokken, kussens en frisse lucht heeft en nemen voor een paar uurtjes afscheid van onze rakker. Verbaasd kijkt hij ons na met zijn pootjes op het dashboard, tot we uit zijn beeld verdwijnen. Sandra kan het bijna niet verkroppen maar zet dapper door.
Al snel vertrekt het schip en stuwt ons met zijn volgens de folder 10,000pk het open water op. Op de kade zien we nog slecht één camper staan. De pechvogels zijn de enige die niet meer aan boord mochten deze rit.

We zijn in het verleden wel eens de Noordzee naar Engeland over gevaren. Dan zie je op een gegeven moment alleen nog water en heel veel ander schepen om je heen. Hier zie je de gehele vier uur durende tocht regelmatig onbewoonde eilandjes en rosten met hier en daar een boom en een struik boven water steken. Na een lange waardoor op een gegeven moment saaie rit komen we eindelijk aan in Bodo. Zo snel mogelijk zoeken we Chivas in de camper op en scheuren met piepende banden van boord naar onze camping voor vandaag. Ze zijn hier zo origineel met namen, we staan op Camping Bodo in Bodo. Sinds vanmorgen regent het af en toe en op het moment dat we de tweede naargeestige camping deze reis oprijden begint het weer te plenzen. Internet is toevallig gisteren stuk gegaan en de sanitaire voorzieningen zijn om te janken. Behalve stroom zijn er verder geen speciale water of vuilwater afvoer voorzieningen voor de camper. We staan nog even in dubio om door te rijden, maar we hebben al afgerekend en het is al bijna drie uur. Vooruit dan maar. Stroomkabel in de paal, “Tzzzz…” dank u. Krijg ik ook nog even een electrische schok van de natgeregende paal! Deur dicht, kachel aan, TV aan, zak Doritos, Nacho cheese met een bak salsa saus op tafel. Joggingbroek aan, grote bel wijn en een Noors biertje erbij. Zo slaan we ons er wel doorheen.

Tot er vier luidruchtige Italianen met een bestelbus (lijkt op een Italiaanse groenten wagen) met daarachter een piepklein vergeeld caravannetje uit de jaren zeventig pal naast ons gaan staan. Ze kunnen ook niet anders want alles staat vol. Neemt niet weg dat het belachelijk is dat deze camping nog mensen toelaat als het al zo vol staat. Aan het caravannetje gaat ook nog een voortent waar ze ’s avonds vanzelfsprekend met een paar blonde Noorse stoten uitgebreid in gaan zitten tafelen enzovoorts. Ik jaloers en Sandra geïrriteerd. Vanwege de herrie gaan we de regenachtige nacht in waarbij ik de boys en girls trakteer op een onvervalste snurk serenade ; - )

De volgende morgen, (het is nu maandag de 3^e van augustus,) vertrekken we als een speer naar Mo I Rana. Het regent nog steeds en de voorspellingen voor Noorwegen de komende veertien dagen zien er slecht uit. Dinsdag wordt wel één mooie dag in Mo I Rana met een graadje of 23. Daarom besluiten we als de camping daar bevalt er in ieder geval dinsdag te blijven staan, om een dagje mooi weer mee te pikken. Bovendien hebben we na Mo I Rana geen route planning meer dus kunnen we ook op ons gemak uitstippelen welke route we terug naar het zuiden nemen. Het blijft de hele dag regenen ook als we op, ja komt ie weer, camping “Mo I Rana” zijn aankomen. Het is in ieder geval een mooie, goed verzorgde camping. Gelegen op een heuvel. Er zijn zogenaamde terrasplaatsen die over elkaar uitkijken op de rivier aan de voet van de heuvel.

Onderweg naar de camping zijn we nog even gestopt bij de lokale supermarkt om boodschappen te doen en ontdekten daarachter een Biltema! Een soort combinatie van Halfords, Action en een outdoor/campeerwinkel, zo groot als een flinke bouwmarkt. Nu schreef ik laatst dat Noorwegen zo duur was. Dat is wat artikelen als hengels, boten, onderdelen, jacht artikelen, tenten, zwemvesten, bijlen, jerrycans en dergelijke betreft dus niet zo. Waarschijnlijk omdat veel outdoor producten hier dagelijks gebruikt worden en er dus een grotere behoefte aan is. Sandra en ik hadden op verschillende campings al Noorse campers met een bepaald type voortent gezien. Die voortenten komen blijkbaar uit deze winkel. Wij kochten er ook een voor omgerekend 160 euro. Toen ik op internet ging kijken wat deze tent in Nederland kost was hij bij de goedkoopste aanbieder nog altijd 270 euro. Alleen jammer dat hij niet past!

Ahum, “de pees is te dik voor de gleuf” van onze luifel. Dit is in Nederland bij een zeilenmaker voor een paar tientjes te verhelpen dus we brengen de tent maar niet terug.

Goed, terug naar de camping. Kleine aanvaring gehad met een Noorse tokkie. Meneer had zijn stroomkabel in de elektriciteit paal laten zitten waaruit wij blijkbaar moesten opmaken dat die plaats bezet was? Terwijl hij met zijn roestbak boodschappen aan het doen was in de stad. Ok dan, het is vakantie, bovendien was de man al ver in de zeventig. Ik haal even diep adem en parkeer onze camper fluitend op een andere achteraf  veel betere plek wat onze privacy betreft. Het blijft regenen maar later op de avond wordt het droog.

De volgende morgen, dinsdag 4 augustus staan we vroeg op met zoals voorspeld een prachtige blauwe lucht en een heerlijk zonnetje.

Na een lekkere uitsmijter die we voor het ontbijt buiten in het zonnetje oppeuzelen en wegspoelen met een smakelijke espresso. We hebben nl. weer Nespresso cups gescoord. Wandelen we wat met Chivas langs de rivier. Chivas is spontaan een rivier Russel geworden.  Hij probeert steeds de grote stokken die je in het glasheldere water op de bodem kunt zien liggen te pakken. Het is echter veel te diep maar hij blijft het dapper proberen.

Ik kijk de camper een beetje na, vul wat olie bij. We plannen de route naar het zuiden en besluiten het betere weer achterna te gaan. We hebben inmiddels heel Noord-Noorwegen gezien en kunnen vanuit Mo I Rana via de E12 naar Storuman in Zweden rijden. Zweden heeft een warmer landklimaat en de weervoorspellingen zeker naar het zuiden zien er een stuk rooskleuriger uit dan in Noorwegen. Omdat we heen langs de kust zijn gekomen gaan we dan met de binnenlandse route via Karlstad en Jönkoping of Gotenburg terug naar Kopenhagen, Denemarken.

Ik spring nog even op de fiets om in de stad een paar biertjes, sla en een dessert te scoren. Als ik aankom blijkt de supermarkt ook parten Watermeloen te verkopen, daar neem ik ook stuk van mee. Opnieuw hoera voor de e-bike. Zonder trapondersteuning was ik die steile klim terug naar de camping nooit meer opgekomen. Je ziet ze bijna niet in Noorwegen, wel heel veel mountainbikes en mountainbikers. Onderweg zie ik een paar jonge Noren zich zichtbaar verbaasd afvragen hoe die dikke kerel met twee boodschappentassen en één hand aan het stuur zonder enige moeite hun berg op fiets, hahaaaa. Ze staan net ver genoeg om het gezoem van de motor niet te horen en over de batterij hangt een tas. Terug bij Sandra en Chivas pakken we de BBQ uit. Terwijl Sandra onder het genot van en glas wijn de salade klaar maakt, gooi ik vast een portie “hot” gemarineerde spare ribs en een gepaneerd stuk kabeljauw op de grill.

Terwijl ik in de zon over de heuvel naar de rivier zit te staren begint het langzaam tot me door te dringen hoe heerlijk het is om niets te moeten. Genieten is niet materieel, het is heerlijk om vrij te zijn en de tijd te nemen en gewoon te genieten van het moment. Bier, wijn, lekker eten, mooi weer, goed gezelschap en een mooi uitzicht zijn daarbij overigens wel uitstekende hulpmiddelen :-)

Nog lang blijven we buiten natafelen. Morgen gaan we weer de Zweeds/Noorse grens over naar onze volgende bestemming Storuman in Zweden.