Walvissafari in Andenes - Noorwegen

Walvissenjacht Andenes

We zijn vanmorgen vroeg wakker. Vandaag rijden we naar Andenes om de mogelijkheid van een Walvissafari te onderzoeken. Het is prachtig weer en volgens de weersvoorspellingen wordt er morgen regen verwacht in Andenes. Als we op Walvissafari willen op de Vesterälen is vandaag het beste moment.

Andenes is dichtbij Stave, we zijn er in vijftien minuten. Er zijn twee safari organisators. Een van de twee gaat met RIB’s (rubber speedboten) waar zo’n twaalf personen helemaal ingepakt en vastgebonden inpassen de zee op. De tweede organisatie gaat met grotere schepen en meer passagiers. De laatste is tevens de langst gevestigde organisatie en combineert onderzoek en een museum met excursies op zee. De tweede organisatie komt bij ons het meest professioneel over. Bovendien zien we een zeetocht van uur of vier in een RIB ook niet echt zitten. Die dingen stuiteren met een rotgang over het water en dat ziet er fantastisch uit, maar de klappen die je rug en lijf te verduren krijgt zijn niet voor de poes. Menigeen stapt uit met een paar gekneusde of erger gebroken ribben.

Het z.g.n. “Whalecenter” van Hvalsafari AS de aanbieder van onze keuze, is in de haven vlak bij een rode vuurtoren gesitueerd. We parkeren de camper en ik loop naar binnen om e.e.a. na te vragen. Het is niet druk maar de medewerkers achter de balie nemen alle tijd voor de gasten. Zo lang dat ik met slechts een tweetal Duitse jongens voor mij zeker twintig minuten sta te wachten voor ik ook aan de beurt ben. Aandacht voor de klant prima, maar dit is wat mij betreft te gek. Eindelijk ben ik dan aan de beurt. Licht geïrriteerd vraag ik of het is toegestaan een hond mee aan boord te nemen. Het antwoord dat ik al verwacht had is nee, maar ze hebben wel een “dogsitter” voor 300 kronen (30 euro). Met Bob onze labrador die thuis is gebleven zou dat een prima oplossing zijn, maar een vreemde oppas voor onze eigenwijze Jack Russel? dat wordt bonje en willen we ze beiden niet aandoen. Dan moet de kleine boef maar een paar uurtjes op de camper passen.
Er is nog plaats op de Maan explorer die vertrekt omstreeks 17:00 uur. Ik boek onze plaatsen en loop terug naar de camper waar Sandra en Chivas op mij wachten. Het is pas 11:30 we hebben dus nog ruim de tijd om de buurt te verkennen voor we ons in de haven moeten melden om aan te monsteren op de Maan explorer.

In Andenes is verder niet zo veel te doen, dus we rijden een stuk langs de kustweg om een mooi stukje strand op te zoeken, waar Chiv even lekker kan ravotten en we de lunch kunnen gebruiken. Het duurt niet lang en we hebben een prachtige stek gevonden.

Parelwit zand, kristalhelder lichtblauw zeewater, blauwe lucht, zon. Ik schreef het al eerder, als je de temperatuur van het zeewater achterwege laat zou het ook een locatie op een tropisch eiland kunnen zijn. Dat verwacht je niet boven de poolcirkel! Andere mooie bijkomstigheden zijn dat er is niemand anders in de buurt is en het is zo schoon. Er ligt niets wat je herinnert aan de aanwezigheid van andere mensen. Wij en de natuur. Dat gevoel ken ik niet in Nederland.

       Kort nadat ik de rust en de natuur beschreef gebeurde er dit, hahahaha

Tegen vijf uur zijn we terug in de haven van Andenes. We parkeren de camper en geven Chivas de opdracht de boel te bewaken. Met het dakluik op een kier voor frisse lucht, vers water, brokken en een kluif kan hij er wel even tegen. Om kwart over vijf gaan we aan boord van de Maan explorer. Al snel varen we de haven uit waarna de kapitein het gas erop gooit. De bij elkaar bijna duizend pk diesels brullen en produceren een grote wit schuimende hekgolf achter het schip. Er leven hier verschillende soorten walvissen, de Atlantische wit gestreepte dolfijn en Orka’s. Wat en of we wat gaan zien weten we nog niet maar de bemanning is positief gestemd. Op de vorige trip vandaag hebben ze potvissen en een reuzeinktvis gezien. De kapitein heeft veel ervaring en het schip is met speciale opsporingsapparatuur uitgerust.

We zijn met ongeveer dertig andere passagiers aan boord. Het merendeel installeert zich na de veiligheidsinstructies benedendeks op het voordek. Wat de meeste niet doorhebben is dat het achterdek dat toen we aan boord gingen afgesloten was inmiddels toegankelijk is. Sandra en ik installeren ons snel op het achterdek met ons kont bovenop een lekker warm luik van de machinekamer die zich er waarschijnlijk direct onder bevindt. De passagiers aan boord zijn van divers pluimage. Zo loopt er een Fransman met een korte nylon broek tot net over zijn knieën op open sandalen met een windjack op het dek. Passagiers in professionele outdoor verpakking met waterdichte camera’s en telelenzen van een halve meter. Greenpeace achtige hippies met paardestaarten in smoezelige wollen truien. Dikke Duitsers met hoofdbanden in  fleece sweaters en wij, de Hollanders in spijkerbroek, dikke truien en huis, tuin en keuken jassen en een rugzak met pizza Sultana’s, zakdoeken en flesjes water.

Na zo’n twee uur varen roept een van de vrouwelijke bemanningsleden “Killer Whales ahead”. Als een speer begeeft iedereen zich naar voren met de camera’s in de aanslag. Eerst zien we helemaal niets. Dan opeens zien we een rugvin boven water komen en dan nog een ernaast. Met het blote oog is het vrij goed te zien maar voor onze kleine camera is het te ver om een fatsoenlijke foto te maken. Ondertussen ratelen de camera’s met de telelenzen aan en stuk door. Langzaam probeert de kapitein het schip iets dichterbij te sturen. Plotseling verschijnt er een derde vin. De Orka’s zwemmen met zijn drieën naast elkaar in formatie. Nu komen ze af en toe met een groot deel van hun lijf boven water en kun je duidelijk de typische zwart/witte kleuren van de Orka zien. De RIB’s van de andere safari aanbieder zijn ook van de partij en komen met hun toch wel kleine bootjes zo ver op zee akelig dichtbij. We kunnen de wal al een tijdje niet meer zien. Zo’n Orka kan een van die rubber bootjes makkelijk om laten slaan. Laat staan een Walvis : - ( Mij niet gezien.

De Orka’s verdwijnen langzaam uit zicht en de kapitein geeft weer gas, we varen nog verder de zee op. De RIB’s gaan niet verder. Verstandige keus lijkt mij.

Niet lang hierna spotten we opnieuw een aantal Orka’s. Ze zwemmen links en rechts voor de boeg van het schip in dezelfde richting mee. Een van de Orka’s links heeft jong! Geweldig om die kleine Orka’s dicht tegen de flank van hun ouders mee te zien zwemmen. Terwijl ik rechts van het schip aan het fotograferen ben. Ziet Sandra een van de Orka’s links volledig uit het water springen en er weer in duiken, fantastisch. Na enige tijd omringd te zijn geweest door Orka’s maakt de schipper zich uit de voeten naar andere wateren waar hij hoopt Walvissen aan te treffen. Eenmaal aangekomen op de bewuste plek blijft het schip lange tijd ronddobberen maar er is niets te zien. Bovendien begint het ondanks het mooie weer verrekte koud te worden op het dek van de Maan explorer. Sandra vindt al snel een warm plekje binnen achter een raam, direct naast de kist met biscuit, het enige eetbare aan boord! Nadat ik me bij Sandra heb opgewarmd ga ik weer het dek op. Enkele minuten later zie ik links voor de boeg een spuit water omhoog komen het is een "Sperm Whale". Als ik me niet vergis noemen wij dat een Potvis. De Potvis zwemt een flink eind verderop maar je kan duidelijk de enorme grote zwarte glimmende rug van het beest zien. We volgen de Potvis langere tijd.  Deze locatie is honderden meters diep. De Potvis is bovengekomen om te ademen en gaat straks waarschijnlijk weer duiken om hierna lang op grote diepte onder water te blijven. Dat is het moment waar iedereen op wacht omdat de kenmerkende enorme staart van het beest bij het duiken recht omhoog uit het water komt.

De bemanning heeft zoveel ervaring dat ze aan de bewegingen van de Potvis al kunnen zien wanneer de vis gaat duiken. Als het bijna zover is tellen ze hardop af en ja daar gaat ie. De enorme rug bolt en de staart zo groot als een “midsize” auto komt hoog uit het water en verdwijnt hierna rechtop in de diepte. Er wordt geklapt door bemanning en toeristen. Ondertussen zijn we al uren op zee en iedereen heeft het behoorlijk koud en trek in het avondeten dat nog even een paar uur op zich zal moeten laten wachten.

De kapitein zet koers terug naar de haven van Andenes waar we dik een uur later weer aanmeren. Snel gaan we van boord om onze hond te begroeten. Als we de camper instappen begint het net te regenen.

We rijden terug naar de camping in Stave. De receptie is al dicht. Onze oude plek is nog vrij en daar parkeren we. We melden ons morgenochtend wel. Moe van een enerverende dag maar hongerig trekken we lekker een blik maaltijdsoep open met wat brood en kruipen hierna lekker ons warme nestje in.

De walvissafari was een mooie afsluiter van de Vesterälen. Morgen rijden we richting Lofoten. Onze eerste overnachting halverwege is gepland in Gullesfjord.