Ilsoy - denemarken

Met 7735 kilometer op de teller zijn we vanmiddag aangekomen op camping Tangloppen in Ilsoy Denemarken. Onderweg hiernaartoe, ook in het Zuiden van Zweden is het opmerkelijk drukker op de straten en op de weg. De bossen zijn ingeruild voor grotere steden, asfalt, industrieterreinen en winkelcentra. We komen duidelijk terug in de overvolle, gehaaste wereld die we gewend zijn.
Het is niet echt wat je een "warm welcome" zou noemen. Maar aan alle mooie belevenissen komt ook een eind. Dat is maar goed ook anders zijn ze niet zo bijzonder meer. Kortom, we zullen weer een tijdje aan de dagelijkse sleur moeten geloven, tot we er voor een volgend avontuur opuit trekken. We weten nu in ieder geval weer iets meer van een tot nu toe voor ons onbekend werelddeel. We hebben genoten van het overweldigende natuurschoon, de indrukwekkende vergezichten, de avontuurlijke omgeving, het dierenleven op land en op zee, van de reis en van elkaar. De herinneringen nemen we mee en wellicht komen we nog eens terug.

Bovendien hebben we er een nieuwe hobby bij, 'Camperen'. Rondtrekken van plaats naar plaats, het 'Roadtrippin' gevoel, met het comfort van een goed uitgeruste camper is ons uitstekend bevallen en zal zeker worden vervolgd.

Onze reis is nog niet helemaal voorbij. Morgen rijden we door naar Kiel in Duitsland. Het is de bedoeling in de loop van de komende week via het Duitse grensgebied af te zakken richting Aaken. Afhankelijk van het weer pakken we wellicht nog een paar dagen Limburg gevolgd door een paar dagen Twente of de Veluwe alvorens huiswaarts te keren.

Ik hoop dat de lezers van dit blog er net zoveel plezier aan hebben beleefd als ik. Een leuk naslagwerk, vastgelegd om nog eens terug te lezen. De komende tijd zal ik het allemaal nog eens nalopen en aanvullen met kaarten, video en andere informatie die nuttig zou kunnen zijn voor anderen die een dergelijke reis willen maken.

Wellicht binnenkort een nieuwe bestemming en een nieuw blog,

"Signing off",

Sandra, Michiel & Chivas

Habo/Jönkoping - Zweden

Zaterdagochtend zetten we koers naar Jönkoping. We stoppen bij het plaatsje Habo, waar we onze intrek nemen op camping? jaaja…. Habo. De camping wordt gerund door een stel uit Groningen en ligt direct aan het Vätternmeer, het op één na grootste meer van Zweden. Het is een gezellige kleinschalige camping en we hebben veel privacy en zon op onze standplaats. Hier willen we graag een extra dagje blijven. Na het stallen van de camper pakken we de fiets om de buurt te verkennen. We fietsen door het mooie dorpje Habo dat vol staat met prachtige villa’s o.a. met uitzicht over het enorme meer. Het is duidelijk een populaire plaats voor de rijkere Zweden. Naast het strand bij de camping is een middelgrote jachthaven waar de speedboten, zeil en motorjachten van de lokale bewoners ondergebracht zijn.  Er wordt volop rondgescheurd op jetski’s, er worden strandfeesten en BBQ's georganiseerd, terwijl de feestgangers om de beurt een rondje waterskiën tot de zon ondergaat. We nemen Chivas’s avonds mee voor een wandeling langs het strand om het allemaal eens van dichtbij te bekijken.

De volgende ochtend gaan we zelf ook een paar uurtjes bakken op het strand. Dat het koud is in Zweden is zomers absoluut een misvatting. Ik lees hier zelfs dat het door het landklimaat zelfs gemiddeld een paar graden warmer is dan in Nederland. Natuurlijk (Krommo, de bijnaam voor mijn zwemmaatje in Nederland) heb ik ook gezwommen in het Vatternmeer. Man, man ,man wat is dat water koud. Echt iets voor jou :-)

Start

Komt op gang

In volle vaart

En weg is ie....

Al met al hebben we een heerlijk weekeind in Habo. Morgen gaan we Zweden weer achter ons laten en rijden we door naar Denemarken. Waarschijnlijk slaan we ons volgende kamp op in de buurt van Kopenhagen. 

Karlstad - Zweden

De volgende ochtend trekken we verder Zuidwaarts richting Karlstad. De bewolking neemt af en we krijgen ondertussen steeds meer zon. Het valt ons op dat we sinds we uit Storuman vertrokken tot Karlstad over de E45 aan een stuk door in het bos hebben gereden. Voor de beeldvorming,  Storuman – Karlstad is zo’n 850km rijden. We hebben dus achthonderdvijftig  kilometer afgelegd en zo goed als aaneengesloten  door bossen gereden! Dat is toch even andere koek dan de Veluwe. Het merendeel is overigens en gelukkig ook beschermd natuurgebied. Wat wonen die Zweden en de Noren trouwens ook in een geweldig mooi land.

Onderweg vinden we eindelijk een "staatsslijterij" om onze voorraad aan te vullen. Ook dat is heel mooi ;-)

Eenmaal aangekomen in Karlstad nemen we plaats op een gigantische en zeer drukke camping. Niet helemaal ons ding, maar we hebben een prima plaats en genieten nog de gehele namiddag en avond van het heerlijke zonnetje. 

Östersund - Zweden

De weg van Storuman naar Östersund is ons inmiddels bekend en leidt ons langs het natuurgebied waar we een paar weken eerder (de wildernisroute) dwars doorheen reden. Onderweg proberen we in het stadje Mora een “staatsslijterij” te vinden om de drankvoorraad aan te vullen. We vragen het verschillende voorbijgangers er schijnt er één te zijn in het centrum van de stad. Een stad met negentigduizend inwoners met slechts één winkel waar alcohol verkocht wordt! Na drie kwartier aanmodderen met de camper in het drukke centrum van Mora zonder resultaat geven we het op en koersen richting camping. Eenmaal aangekomen bij de camping blijken alle nog beschikbare plaatsen zo scheef als een skipiste. Zo scheef dat het ook met de 'levelers' niet recht te krijgen is. Aangezien het nog vroeg is stel ik voor door te rijden en een ander camping verderop de route te zoeken.

We rijden door tot een uur of vijf en belanden op een mooi gelegen, nette camping in Ratangen. Helaas wel zonder internet, maar dat mag de pret niet drukken.

Storuman - Zweden

We zeggen het inmiddels bewolkte Mo I Rana gedag en koersen binnendoor naar de E12 die vanuit Noorwegen doorloopt tot Umea aan de Zweedse kust. Wij nemen de E12 tot Storuman in Zweden en vervolgen onze weg vanaf daar naar het zuiden via de E45. Langzaam veranderd het landschap van de ruige Noorse natuur met grillige rotsachtige bergen en fjorden in het meer romantisch Zweedse landschap met bossen en spiegelende meren, keurig gemaaide voortuinen, koperrood geverfde houten huisjes met bijpassende tuinhekjes en grote plukken wilde bloemen langs de bosranden.  
Ook moeten we weer lachen om de voor een Nederlander grappige plaatsnamen in Zweden, zoals “Vetland”, “Kittelberg”, “Forssnacken”, “Äarsbergen”.
We overnachten dit keer op camping Avasund nabij Storuman. De laatste kilometers volgen we een onverharde weg om er te komen. De camping is mooi gelegen op een schiereiland in een groot meer omgeven door bossen. Bij aankomst is de receptie gesloten. Er hangt een briefje met een telefoonnummer. We bellen het nummer, een krakende vrouwenstem neemt op en zegt in gebroken Zweeds/Engels “I see you, I cleaning, I come"
In de verte zien we een donkere gedaante sjouwend met wat lijkt een emmer, schoonmaakmiddelen en een mop onze kant opkomen. Dichterbij blijkt het een in het zwart geklede forse “Helga” achtige vrouw. Ze is chagrijnig want ze heeft “shit" aan haar "shoes”. Chivas, onze harige reisgezel, blaft haar vrolijk toe uit het raam van de camper. Dat had hij beter niet kunnen doen, ze had hem namelijk nog niet gezien! Met een vernietigende blik kijkt ze naar haar poep sandaal en daarna naar onze hond. Sandra en ik beginnen bijna tegelijkertijd  te stamelen om uit te leggen dat onze hond dat niet doet en als er een ongelukje gebeurt hebben we altijd een hondenpoep zakje bij ons etc.
Het blijkt achteraf een heel aardige vrouw te zijn, gewoon geen makkelijke tante als je daar mot mee krijgt, maar met een gouden hart. Ze heeft natuurlijk gelijk als je een hond meeneemt en die doet zijn behoefte ergens op een camping, dan is het niet meer dan normaal het ook op te ruimen. Wie zou daar niet pissig van worden.
Eenmaal op onze staplaats bekruipt ons toch een wat onbehaaglijk gevoel. We zijn de enige gasten op de hele camping! Als we de omgeving nog een keer afspeuren vind ik het meer en het bos best wel een beetje lijken op de omgeving van een horror film.  Heeft iemand “Friday the 13th” gezien? Dat speelt zich ook af op zo’n verlaten Amerikaans zomerkamp midden in een afgelegen bos aan een groot meer, waar “Jason” de hoofdrolspeler ieder moment vanaf de bodem van het donkere meer de kant op kan komen klimmen met een ijshockey masker op zijn gezicht en een groot slagersmes in de hand.

Dat had ik natuurlijk nooit met Sandra moeten delen, ze wil direct naar een andere camping. Het kost me moeite om haar ervan te overtuigen dat het natuurlijk onzin is om weg te gaan. Ook al zijn we de enige gasten (op de muggen na). 

We lopen nog een rondje en zien een man op een grasmaaier op het terrein rondrijden. We denken de man van de vrouw bij de receptie. Er komen een paar lokale Zweedse “`Hill Billies” aanrijden, blijkbaar vrienden van de man. Na een paar minuten met elkaar te hebben gepraat stappen ze in een van de motorbootjes die bij de aanlegsteiger van de camping aangemeerd liggen en varen het meer op. Snel gaan we terug naar de camper want we worden ondertussen opgevreten door de muggen. Ik heb er nog nooit zoveel tegelijkertijd op mijn lijf gehad. Het mooiste van het verhaal is nog dat ik me voor ik de deur uit ging van top tot teen met een milieu vriendelijke in Nederland aangeschafte anti muggen spray heb ingespoten. Desondanks komen de meeste muggen op mij, verschrikkelijk. Eenmaal in de camper zijn er tientallen muggen mee naar binnen gevlogen, die we stuk voor stuk elektrocuteren met de elektrische vliegenvanger. Wij gaan er niet meer uit en brengen de rest van de avond gezellig samen in de camper door.

Bodo - Mo I Rana - Noorwegen

Zondagochtend 2 augustus staan we om 07:00 op. Ruim op tijd voor de overtocht met de ferry. De tweede en op een na laatste boot naar Bodo vandaag vertrekt pas om 10:30 en het is hooguit 20km rijden maar willen we kans maken om mee te kunnen moeten we opschieten.

Je kan deze ferry vooraf boeken maar als de 40% bezettingsgraad bereikt is stopt de voorverkoop. We waren al te laat om nog te reserveren. De overige 60% is bedoeld voor de mensen die op de bonnefooi in de rij staan. “First come, first serve”, je kan dus maar beter zorgen dat je zover mogelijk vooraan in de rij staat anders is het wachten op de boot van 14:00 uur of erger die van 20:00 uur.

Om kwart over negen sluiten we halverwege rij drie aan voor de ferry naar Bodo. Even over tien komt de ferry, toevallig ook genaamd 'de Bodo' aanvaren. De ferry is een flink stuk groter dan de boten waarop we tot nu toe aan boord zijn geweest. De gigantische boeg van het schip klapt als een deur omhoog. In het ruim zijn twee verdiepingen zichtbaar. Drie vierde deel van de laadruimte is beschikbaar voor personenauto’s. Slechts een vierde deel is bedoeld voor vrachtwagens, campers en bussen. Terwijl de passagiers met reserveringen aan boord gaan lopen twee medewerkers van de rederij tussen de rijen wachtende voertuigen door. Ze hebben een soort draagbare kassa met pin automaat en printer om hun nek en rekenen direct af. Betalen is echter nog geen garantie dat  je aan boord kan. Kom je er niet op dan heb je gewoon vast betaald voor de volgende tocht! Terwijl we afrekenen stelt de vriendelijke medewerkster ons gerust dat we waarschijnlijk al met "de Bodo' meekunnen. Chivas moet aan boord wel in de camper blijven of hij gaat in een kooi bij de bagage. We nemen hem het liefst mee aan dek maar dat mag niet. De camper lijkt ons de meest diervriendelijke oplossing.
Het ruim wordt tijdens de reis wel afgesloten, dus Chivas zit vier uur alleen in de camper in een donkere laadruimte op een schip dat beweegt en rare geluiden maakt. Nu heeft onze reis Russel al het e.e.a. meegemaakt, ook deze beproeving zal hij vast wel doorstaan. Zo spreken wij onszelf moed in.

Inmiddels zijn alle reserveringen aan boord en is het de beurt aan de eerste rij “bonnefooiers”.  Dan volgt de tweede rij. Enigszins zenuwachtig tellen we de  auto’s en proberen in het ruim te kijken hoeveel plaats er nog is. Dan is het de beurt aan rij drie, onze rij. Langzaam rijden we naar voren en mogen gelukkig ook het schip inrijden. Ik volg de instructies van het personeel en parkeer de auto centimeters van de goud metallic gekleurde camper voor ons. We zorgen ervoor dat Chivas voldoende water, brokken, kussens en frisse lucht heeft en nemen voor een paar uurtjes afscheid van onze rakker. Verbaasd kijkt hij ons na met zijn pootjes op het dashboard, tot we uit zijn beeld verdwijnen. Sandra kan het bijna niet verkroppen maar zet dapper door.
Al snel vertrekt het schip en stuwt ons met zijn volgens de folder 10,000pk het open water op. Op de kade zien we nog slecht één camper staan. De pechvogels zijn de enige die niet meer aan boord mochten deze rit.

We zijn in het verleden wel eens de Noordzee naar Engeland over gevaren. Dan zie je op een gegeven moment alleen nog water en heel veel ander schepen om je heen. Hier zie je de gehele vier uur durende tocht regelmatig onbewoonde eilandjes en rosten met hier en daar een boom en een struik boven water steken. Na een lange waardoor op een gegeven moment saaie rit komen we eindelijk aan in Bodo. Zo snel mogelijk zoeken we Chivas in de camper op en scheuren met piepende banden van boord naar onze camping voor vandaag. Ze zijn hier zo origineel met namen, we staan op Camping Bodo in Bodo. Sinds vanmorgen regent het af en toe en op het moment dat we de tweede naargeestige camping deze reis oprijden begint het weer te plenzen. Internet is toevallig gisteren stuk gegaan en de sanitaire voorzieningen zijn om te janken. Behalve stroom zijn er verder geen speciale water of vuilwater afvoer voorzieningen voor de camper. We staan nog even in dubio om door te rijden, maar we hebben al afgerekend en het is al bijna drie uur. Vooruit dan maar. Stroomkabel in de paal, “Tzzzz…” dank u. Krijg ik ook nog even een electrische schok van de natgeregende paal! Deur dicht, kachel aan, TV aan, zak Doritos, Nacho cheese met een bak salsa saus op tafel. Joggingbroek aan, grote bel wijn en een Noors biertje erbij. Zo slaan we ons er wel doorheen.

Tot er vier luidruchtige Italianen met een bestelbus (lijkt op een Italiaanse groenten wagen) met daarachter een piepklein vergeeld caravannetje uit de jaren zeventig pal naast ons gaan staan. Ze kunnen ook niet anders want alles staat vol. Neemt niet weg dat het belachelijk is dat deze camping nog mensen toelaat als het al zo vol staat. Aan het caravannetje gaat ook nog een voortent waar ze ’s avonds vanzelfsprekend met een paar blonde Noorse stoten uitgebreid in gaan zitten tafelen enzovoorts. Ik jaloers en Sandra geïrriteerd. Vanwege de herrie gaan we de regenachtige nacht in waarbij ik de boys en girls trakteer op een onvervalste snurk serenade ; - )

De volgende morgen, (het is nu maandag de 3^e van augustus,) vertrekken we als een speer naar Mo I Rana. Het regent nog steeds en de voorspellingen voor Noorwegen de komende veertien dagen zien er slecht uit. Dinsdag wordt wel één mooie dag in Mo I Rana met een graadje of 23. Daarom besluiten we als de camping daar bevalt er in ieder geval dinsdag te blijven staan, om een dagje mooi weer mee te pikken. Bovendien hebben we na Mo I Rana geen route planning meer dus kunnen we ook op ons gemak uitstippelen welke route we terug naar het zuiden nemen. Het blijft de hele dag regenen ook als we op, ja komt ie weer, camping “Mo I Rana” zijn aankomen. Het is in ieder geval een mooie, goed verzorgde camping. Gelegen op een heuvel. Er zijn zogenaamde terrasplaatsen die over elkaar uitkijken op de rivier aan de voet van de heuvel.

Onderweg naar de camping zijn we nog even gestopt bij de lokale supermarkt om boodschappen te doen en ontdekten daarachter een Biltema! Een soort combinatie van Halfords, Action en een outdoor/campeerwinkel, zo groot als een flinke bouwmarkt. Nu schreef ik laatst dat Noorwegen zo duur was. Dat is wat artikelen als hengels, boten, onderdelen, jacht artikelen, tenten, zwemvesten, bijlen, jerrycans en dergelijke betreft dus niet zo. Waarschijnlijk omdat veel outdoor producten hier dagelijks gebruikt worden en er dus een grotere behoefte aan is. Sandra en ik hadden op verschillende campings al Noorse campers met een bepaald type voortent gezien. Die voortenten komen blijkbaar uit deze winkel. Wij kochten er ook een voor omgerekend 160 euro. Toen ik op internet ging kijken wat deze tent in Nederland kost was hij bij de goedkoopste aanbieder nog altijd 270 euro. Alleen jammer dat hij niet past!

Ahum, “de pees is te dik voor de gleuf” van onze luifel. Dit is in Nederland bij een zeilenmaker voor een paar tientjes te verhelpen dus we brengen de tent maar niet terug.

Goed, terug naar de camping. Kleine aanvaring gehad met een Noorse tokkie. Meneer had zijn stroomkabel in de elektriciteit paal laten zitten waaruit wij blijkbaar moesten opmaken dat die plaats bezet was? Terwijl hij met zijn roestbak boodschappen aan het doen was in de stad. Ok dan, het is vakantie, bovendien was de man al ver in de zeventig. Ik haal even diep adem en parkeer onze camper fluitend op een andere achteraf  veel betere plek wat onze privacy betreft. Het blijft regenen maar later op de avond wordt het droog.

De volgende morgen, dinsdag 4 augustus staan we vroeg op met zoals voorspeld een prachtige blauwe lucht en een heerlijk zonnetje.

Na een lekkere uitsmijter die we voor het ontbijt buiten in het zonnetje oppeuzelen en wegspoelen met een smakelijke espresso. We hebben nl. weer Nespresso cups gescoord. Wandelen we wat met Chivas langs de rivier. Chivas is spontaan een rivier Russel geworden.  Hij probeert steeds de grote stokken die je in het glasheldere water op de bodem kunt zien liggen te pakken. Het is echter veel te diep maar hij blijft het dapper proberen.

Ik kijk de camper een beetje na, vul wat olie bij. We plannen de route naar het zuiden en besluiten het betere weer achterna te gaan. We hebben inmiddels heel Noord-Noorwegen gezien en kunnen vanuit Mo I Rana via de E12 naar Storuman in Zweden rijden. Zweden heeft een warmer landklimaat en de weervoorspellingen zeker naar het zuiden zien er een stuk rooskleuriger uit dan in Noorwegen. Omdat we heen langs de kust zijn gekomen gaan we dan met de binnenlandse route via Karlstad en Jönkoping of Gotenburg terug naar Kopenhagen, Denemarken.

Ik spring nog even op de fiets om in de stad een paar biertjes, sla en een dessert te scoren. Als ik aankom blijkt de supermarkt ook parten Watermeloen te verkopen, daar neem ik ook stuk van mee. Opnieuw hoera voor de e-bike. Zonder trapondersteuning was ik die steile klim terug naar de camping nooit meer opgekomen. Je ziet ze bijna niet in Noorwegen, wel heel veel mountainbikes en mountainbikers. Onderweg zie ik een paar jonge Noren zich zichtbaar verbaasd afvragen hoe die dikke kerel met twee boodschappentassen en één hand aan het stuur zonder enige moeite hun berg op fiets, hahaaaa. Ze staan net ver genoeg om het gezoem van de motor niet te horen en over de batterij hangt een tas. Terug bij Sandra en Chivas pakken we de BBQ uit. Terwijl Sandra onder het genot van en glas wijn de salade klaar maakt, gooi ik vast een portie “hot” gemarineerde spare ribs en een gepaneerd stuk kabeljauw op de grill.

Terwijl ik in de zon over de heuvel naar de rivier zit te staren begint het langzaam tot me door te dringen hoe heerlijk het is om niets te moeten. Genieten is niet materieel, het is heerlijk om vrij te zijn en de tijd te nemen en gewoon te genieten van het moment. Bier, wijn, lekker eten, mooi weer, goed gezelschap en een mooi uitzicht zijn daarbij overigens wel uitstekende hulpmiddelen :-)

Nog lang blijven we buiten natafelen. Morgen gaan we weer de Zweeds/Noorse grens over naar onze volgende bestemming Storuman in Zweden.

Gullesfjord - Kabelvag - Moskenes - Noorwegen

Het is zondagavond 2 augustus. De afgelopen drie dagen sinds onze Walvisexpeditie heb ik weer even samengevat. Na onze tweede overnachting in Stave op camping Stave & Hotpools zijn we donderdagochtend 30 juli naar de andere kant van de Vesterälen gereden, even voorbij Sortland op het eiland Hinnoya waar we verblijven op camping Gullesfjord. We zitten hier eigenlijk al op de grens naar de Lofoten, onze bestemming voor morgen.

Onderweg naar Gullesfjord stoppen we in het grotere Sortland om te tanken en boodschappen te doen. Ik stop bij de Statoil om te tanken en zie dat er ook een autowasplaats is. Onze camper is na drie weken en 5300 kilometer stinkend smerig. We waren in eerste instantie niet van plan ons voertuig tijdens de vakantie te wassen maar de laag insecten op het voorraam en motorkap is zo dik dat het echt niet langer kan. Na het tanken rijd ik de camper de wasplaats op om ons trouwe voertuig in ieder geval van een dikste laag stof, modder en aangekoekte insecten te bevrijden. Terwijl Sandra en Chivas achter het raam toekijken begin ik met de inworp van een 5 kronen munt, zeg maar vijftig cent. Die accepteert het apparaat niet, er moet meer in. Ik stop er mijn enige 20 kronen munt in (2,20 euro). Dat werkt, ik pak de spuitlans en begin met het inspuiten van schuim. Ik ben amper klaar met de linker deur en de motorkap, 20 kronen op! Omdat ik verder geen muntgeld heb loop ik het pompstation in om munten te wisselen. Een vriendelijk blond meisje met een hazenlip legt me in vloeiend Engels uit dat ze me in plaats van geld te wisselen ook een kaart mee kan geven die ik voor het wassen van de auto kan gebruiken. Zij zet er 200 kronen op (22 euro), als ik klaar ben met wassen is het de bedoeling dat ik de kaart terugbreng en dan betaal wat ik heb verbruikt. Ik loop terug naar de wasplaats was de auto zo goed mogelijk schoon voordat de kaart leeg is en breng de kaart terug om af te rekenen. Hele kaart leeggemaakt, 200 kronen dus en nog niet eens helemaal een schoon resultaat. Noorwegen duur, hoezo?

Na het tanken en het wassen rijden we het centrum van Sortland in om boodschappen te doen. Best even lastig om met de camper een geschikte parkeerplaats te vinden in het drukke centrum. Maar uiteindelijk hebben we een prima plek zo goed als naast een winkelcentrum. Handig omdat ik niet zo ver kan lopen, alhoewel ik eerlijk moet zeggen dat wij  altijd al een hekel hebben gehad aan ver parkeren. Bij voorkeur parkeren wij onze voertuigen zo dicht mogelijk bij de ingang. Dat is een soort familie traditie, “Bino parkeren” noemen wij dat, naar mijn oom Albino die de twijfelachtige eer heeft deze familietraditie te hebben uitgevonden. Of oom Bino echt altijd voor de deur parkeert weet ik niet. Ik heb het van mijn vader overgenomen. Dus oom Bino, mocht u uw beklag willen doen, dan weet u bij deze waar u moet zijn ;-)

Nu weten de meeste mensen wel dat Zweden en Noorwegen dure landen zijn. Zeker als het om alcohol gaat. Na onze reis door Zweden kunnen wij inderdaad bevestigen dat de boodschappen en brandstof in Zweden iets duurder is en de drank nog ietsje meer. In Noorwegen gooien ze er nog een schepje bovenop, hier is het leven echt duur in vergelijking met wat wij gewend zijn te betalen. Ik heb het niet alleen over de drank. Dagelijkse boodschappen die op lokale producten zoals Walvisbiefstuk, schapenkaas, rendierenvlees en Stokvis na vrijwel hetzelfde zijn als in Nederland kosten uitzonderingen daargelaten wel 1,5 tot soms wel 2x zoveel als in Nederland. Daar staat wel tegenover dat een luxe product als Noorse gerookte zalm (waar ik gek op ben) even veel kost als bij ons, maar vanzelfsprekend verser en dus ook lekkerder is. Ook de drank is nog duurder dan in Zweden. Vooral het bier is duur en kost al snel 4 tot 5 euro een blikje! In Zweden scoorde ik tenminste nog een paar flesjes Duvel voor 2,60 per stuk. Wat wijnen betreft hebben we ontdekt dat je beter een duurdere wijn kunt kopen. Voor een fles Campo Viejo die bij AH 7,95 kost betaal je hier 14 euro. Maar voor een fles Gran Coronas reserva van Torres of een Italiaanse Masi betaal je hier ook 14 euro en dat is bijna hetzelfde als in Nederland. Dan heb je in ieder geval een mooiere wijn. Het is tenslotte vakantie.

Weer wat armer maar met voldoende proviand komen we aan op onze camping in Gullesfjord. Het begint misschien wat saai te worden om steeds maar te lezen hoe mooi de camping gelegen is, dus dat laat ik deze keer aan de lezers over. Kijk maar naar enkele van de sfeerprenten. De camping ligt in en dal rondom omgeven door bergen. Een van de vele watervallen loopt direct langs de camping en stroomt verder als riviertje. De camping exploitant heeft een vertakking van het riviertje omgeleid naar een aangelegd meer waarin gezwommen en gevaren kan worden.

Na een fijn verblijf in Gullefjord vertrekken we vrijdag 31 juli naar Kabelvag op de Lofoten. De routes blijven verbazen. De omgeving op de Lofoten lijkt groener, we zien weer bergen begroeid met varens en naaldbomen. De stranden zijn net zo wit als op de Vesterälen en het water is ook hier glashelder. Na verschillende tunnels, bruggen en slingerweggetjes door typisch Noorse vissersdorpjes komen we aan op onze camping in Kabelvag. Ondanks de mooie ligging vallen de sanitaire en campervoorzieningen op deze ACSI camping nogal tegen. Tot nu toe waren alle campings “pico bello”, maar op deze camping gaan wij echt niet douchen en ook liever niet naar het toilet. Voor het legen van ons chemisch toilet zijn ook helaas geen voorzieningen. Wat kan het ons ook schelen, het is maar voor een nacht, morgen nieuwe dag, nieuwe kansen. 

Op zaterdag rijden we door tot het uiteinde van de Lofoten, naar het plaatsje Moskenes. We belanden die middag op camping Ramberg een paar kilometer voor Moskenes. Het is de bedoeling dat we morgen de ferry nemen van Moskenes naar Bodo op het vasteland. Deze tocht duurt vier uur en is vooral een beproeving voor Chivas. Omrijden naar Bodo is echter 750km rijden dus deze tocht met de ferry is zeker de moeite waard. Vanaf Bodo zijn we van plan de kustweg te nemen tot Mo I Rana. Volgens onze Noorse buurman op camping Ramberg is dit samen met een bezoek aan de Vesterälen en Lofoten de mooiste route van zijn land. Camping Ramberg ligt direct aan zee met een groot breed wit strand voor de deur. Het is een kleine gezellige camping die ook nog eens lokaal bekend staat om haar specialiteiten restaurant. Nadat we de camper geparkeerd hebben gaan we direct de omgeving verkennen en nemen Chivas mee naar het strand. Er worden toevallig net surfdemonstraties en gratis opstap lessen gegeven er is live muziek en een groot strandvuur. Omdat er overal Noorse vlaggen buiten hangen vermoeden we dat het een Noorse feestdag is en er lokaal de nodige festiviteiten georganiseerd worden. Na een lekker ravot rondje op het strand, Sandra en Chivas dan Ik zit op een rots mee te genieten. 

Bijna tijd om eens lekker te gaan eten. Daarom boek ik een tafel voor twee in het specialiteitenrestaurant om 18:00 op een romantisch plekje met uitzicht op zee aan het raam.

Restaurants zo als wij ze kennen zijn vrij zeldzaam in Scandinavië het zijn meestal zelfbedieningsbuffetten. Sinds we op deze eilanden zijn aangekomen hoor en lees ik van alles over de lokale visspecialiteiten en ik kan niet wachten ze te gaan proeven. Ik bestel een duo van Stokvis als voorgerecht en gerilde Heilbot als hoofdgerecht. Sandra houdt het bij een sappige biefstuk. Als dessert genieten we samen van een kaasplateau van lokale schapen en geitenkazen met een glaasje zoete Sherry. Het is genieten geblazen en maar goed dat ik gereserveerd heb want ook al ligt de camping en het restaurant in de bekende “middle of nowhere” het zit stampvol.

Na een heerlijke maaltijd wandelen we nog een keer met Chivas naar het strand. Het strand is inmiddels verlaten dus Chiv heeft alle ruimte om zo hard als hij kan langs de waterlijn te rennen, achter de zeemeeuwen aan.

Inmiddels hebben we alle afleveringen van “Game of Thrones” gezien en snakken eerlijk gezegd naar seizoen 6. Helaas is die nog niet beschikbaar om te downloaden dus we kijken deel twee van de spannende Sci-fi film “Divergent” en gaan lekker slapen.

Walvissafari in Andenes - Noorwegen

Walvissenjacht Andenes

We zijn vanmorgen vroeg wakker. Vandaag rijden we naar Andenes om de mogelijkheid van een Walvissafari te onderzoeken. Het is prachtig weer en volgens de weersvoorspellingen wordt er morgen regen verwacht in Andenes. Als we op Walvissafari willen op de Vesterälen is vandaag het beste moment.

Andenes is dichtbij Stave, we zijn er in vijftien minuten. Er zijn twee safari organisators. Een van de twee gaat met RIB’s (rubber speedboten) waar zo’n twaalf personen helemaal ingepakt en vastgebonden inpassen de zee op. De tweede organisatie gaat met grotere schepen en meer passagiers. De laatste is tevens de langst gevestigde organisatie en combineert onderzoek en een museum met excursies op zee. De tweede organisatie komt bij ons het meest professioneel over. Bovendien zien we een zeetocht van uur of vier in een RIB ook niet echt zitten. Die dingen stuiteren met een rotgang over het water en dat ziet er fantastisch uit, maar de klappen die je rug en lijf te verduren krijgt zijn niet voor de poes. Menigeen stapt uit met een paar gekneusde of erger gebroken ribben.

Het z.g.n. “Whalecenter” van Hvalsafari AS de aanbieder van onze keuze, is in de haven vlak bij een rode vuurtoren gesitueerd. We parkeren de camper en ik loop naar binnen om e.e.a. na te vragen. Het is niet druk maar de medewerkers achter de balie nemen alle tijd voor de gasten. Zo lang dat ik met slechts een tweetal Duitse jongens voor mij zeker twintig minuten sta te wachten voor ik ook aan de beurt ben. Aandacht voor de klant prima, maar dit is wat mij betreft te gek. Eindelijk ben ik dan aan de beurt. Licht geïrriteerd vraag ik of het is toegestaan een hond mee aan boord te nemen. Het antwoord dat ik al verwacht had is nee, maar ze hebben wel een “dogsitter” voor 300 kronen (30 euro). Met Bob onze labrador die thuis is gebleven zou dat een prima oplossing zijn, maar een vreemde oppas voor onze eigenwijze Jack Russel? dat wordt bonje en willen we ze beiden niet aandoen. Dan moet de kleine boef maar een paar uurtjes op de camper passen.
Er is nog plaats op de Maan explorer die vertrekt omstreeks 17:00 uur. Ik boek onze plaatsen en loop terug naar de camper waar Sandra en Chivas op mij wachten. Het is pas 11:30 we hebben dus nog ruim de tijd om de buurt te verkennen voor we ons in de haven moeten melden om aan te monsteren op de Maan explorer.

In Andenes is verder niet zo veel te doen, dus we rijden een stuk langs de kustweg om een mooi stukje strand op te zoeken, waar Chiv even lekker kan ravotten en we de lunch kunnen gebruiken. Het duurt niet lang en we hebben een prachtige stek gevonden.

Parelwit zand, kristalhelder lichtblauw zeewater, blauwe lucht, zon. Ik schreef het al eerder, als je de temperatuur van het zeewater achterwege laat zou het ook een locatie op een tropisch eiland kunnen zijn. Dat verwacht je niet boven de poolcirkel! Andere mooie bijkomstigheden zijn dat er is niemand anders in de buurt is en het is zo schoon. Er ligt niets wat je herinnert aan de aanwezigheid van andere mensen. Wij en de natuur. Dat gevoel ken ik niet in Nederland.

       Kort nadat ik de rust en de natuur beschreef gebeurde er dit, hahahaha

Tegen vijf uur zijn we terug in de haven van Andenes. We parkeren de camper en geven Chivas de opdracht de boel te bewaken. Met het dakluik op een kier voor frisse lucht, vers water, brokken en een kluif kan hij er wel even tegen. Om kwart over vijf gaan we aan boord van de Maan explorer. Al snel varen we de haven uit waarna de kapitein het gas erop gooit. De bij elkaar bijna duizend pk diesels brullen en produceren een grote wit schuimende hekgolf achter het schip. Er leven hier verschillende soorten walvissen, de Atlantische wit gestreepte dolfijn en Orka’s. Wat en of we wat gaan zien weten we nog niet maar de bemanning is positief gestemd. Op de vorige trip vandaag hebben ze potvissen en een reuzeinktvis gezien. De kapitein heeft veel ervaring en het schip is met speciale opsporingsapparatuur uitgerust.

We zijn met ongeveer dertig andere passagiers aan boord. Het merendeel installeert zich na de veiligheidsinstructies benedendeks op het voordek. Wat de meeste niet doorhebben is dat het achterdek dat toen we aan boord gingen afgesloten was inmiddels toegankelijk is. Sandra en ik installeren ons snel op het achterdek met ons kont bovenop een lekker warm luik van de machinekamer die zich er waarschijnlijk direct onder bevindt. De passagiers aan boord zijn van divers pluimage. Zo loopt er een Fransman met een korte nylon broek tot net over zijn knieën op open sandalen met een windjack op het dek. Passagiers in professionele outdoor verpakking met waterdichte camera’s en telelenzen van een halve meter. Greenpeace achtige hippies met paardestaarten in smoezelige wollen truien. Dikke Duitsers met hoofdbanden in  fleece sweaters en wij, de Hollanders in spijkerbroek, dikke truien en huis, tuin en keuken jassen en een rugzak met pizza Sultana’s, zakdoeken en flesjes water.

Na zo’n twee uur varen roept een van de vrouwelijke bemanningsleden “Killer Whales ahead”. Als een speer begeeft iedereen zich naar voren met de camera’s in de aanslag. Eerst zien we helemaal niets. Dan opeens zien we een rugvin boven water komen en dan nog een ernaast. Met het blote oog is het vrij goed te zien maar voor onze kleine camera is het te ver om een fatsoenlijke foto te maken. Ondertussen ratelen de camera’s met de telelenzen aan en stuk door. Langzaam probeert de kapitein het schip iets dichterbij te sturen. Plotseling verschijnt er een derde vin. De Orka’s zwemmen met zijn drieën naast elkaar in formatie. Nu komen ze af en toe met een groot deel van hun lijf boven water en kun je duidelijk de typische zwart/witte kleuren van de Orka zien. De RIB’s van de andere safari aanbieder zijn ook van de partij en komen met hun toch wel kleine bootjes zo ver op zee akelig dichtbij. We kunnen de wal al een tijdje niet meer zien. Zo’n Orka kan een van die rubber bootjes makkelijk om laten slaan. Laat staan een Walvis : - ( Mij niet gezien.

De Orka’s verdwijnen langzaam uit zicht en de kapitein geeft weer gas, we varen nog verder de zee op. De RIB’s gaan niet verder. Verstandige keus lijkt mij.

Niet lang hierna spotten we opnieuw een aantal Orka’s. Ze zwemmen links en rechts voor de boeg van het schip in dezelfde richting mee. Een van de Orka’s links heeft jong! Geweldig om die kleine Orka’s dicht tegen de flank van hun ouders mee te zien zwemmen. Terwijl ik rechts van het schip aan het fotograferen ben. Ziet Sandra een van de Orka’s links volledig uit het water springen en er weer in duiken, fantastisch. Na enige tijd omringd te zijn geweest door Orka’s maakt de schipper zich uit de voeten naar andere wateren waar hij hoopt Walvissen aan te treffen. Eenmaal aangekomen op de bewuste plek blijft het schip lange tijd ronddobberen maar er is niets te zien. Bovendien begint het ondanks het mooie weer verrekte koud te worden op het dek van de Maan explorer. Sandra vindt al snel een warm plekje binnen achter een raam, direct naast de kist met biscuit, het enige eetbare aan boord! Nadat ik me bij Sandra heb opgewarmd ga ik weer het dek op. Enkele minuten later zie ik links voor de boeg een spuit water omhoog komen het is een "Sperm Whale". Als ik me niet vergis noemen wij dat een Potvis. De Potvis zwemt een flink eind verderop maar je kan duidelijk de enorme grote zwarte glimmende rug van het beest zien. We volgen de Potvis langere tijd.  Deze locatie is honderden meters diep. De Potvis is bovengekomen om te ademen en gaat straks waarschijnlijk weer duiken om hierna lang op grote diepte onder water te blijven. Dat is het moment waar iedereen op wacht omdat de kenmerkende enorme staart van het beest bij het duiken recht omhoog uit het water komt.

De bemanning heeft zoveel ervaring dat ze aan de bewegingen van de Potvis al kunnen zien wanneer de vis gaat duiken. Als het bijna zover is tellen ze hardop af en ja daar gaat ie. De enorme rug bolt en de staart zo groot als een “midsize” auto komt hoog uit het water en verdwijnt hierna rechtop in de diepte. Er wordt geklapt door bemanning en toeristen. Ondertussen zijn we al uren op zee en iedereen heeft het behoorlijk koud en trek in het avondeten dat nog even een paar uur op zich zal moeten laten wachten.

De kapitein zet koers terug naar de haven van Andenes waar we dik een uur later weer aanmeren. Snel gaan we van boord om onze hond te begroeten. Als we de camper instappen begint het net te regenen.

We rijden terug naar de camping in Stave. De receptie is al dicht. Onze oude plek is nog vrij en daar parkeren we. We melden ons morgenochtend wel. Moe van een enerverende dag maar hongerig trekken we lekker een blik maaltijdsoep open met wat brood en kruipen hierna lekker ons warme nestje in.

De walvissafari was een mooie afsluiter van de Vesterälen. Morgen rijden we richting Lofoten. Onze eerste overnachting halverwege is gepland in Gullesfjord.

Sjovegan - Stave - Noorwegen

We blijven vanmorgen wat langer liggen op camping Evelund in Sjovegan en genieten van een uitgebreid ontbijt. Het is opnieuw een sprookjes locatie, direct gelegen aan een wild stromende rivier aan de voet van een bergkam die doorloopt tot zover het oog reikt.  Na het ontbijt zetten we koers naar camping Stave & hotpools in Stave op het eiland Andoya. Het is een van de eilanden die deel uitmaakt van de Vesterälen. Het plan is om eerst de Vesterälen te gaan verkennen. Deze eilandengroep staat vooral bekend om prachtige natuur, en parelwitte stranden. Er wordt veel research gedaan naar het z.g.n. Noorderlicht, overigens helaas niet te zien in de zomer. En het ligt in het leefgebied van verschillende soorten walvissen, Orka’s en verschillende zeldzame vogelsoorten. Na de Vesterälen reizen we naar de Lofoten. Deze eilandengroep grenst aan de Vesterälen maar ligt iets zuidelijker maar nog steeds boven de poolcirkel. De Lofoten eilanden staan meer bekend om de vissersdorpjes, bijzondere visgerechten en winkeltjes. We hebben er zin in!

Op het moment hebben we al 5046 kilometer vanuit Nederland afgelegd. Aangezien we nog ruim drie weken de tijd nemen om het Noorden van Europa verder te ontdekken denk ik dat we deze reis zonder probleem nog eens zoveel gaan afleggen.

Om in Stave te komen nemen laten we de niet al te royale hoofdweg de E10 links liggen. Inmiddels gewend aan het klimmen, dalen en smalle slingerweggetjes nemen we de binnenwegen tot Flesnes en vandaar nemen we de kustweg langs de Noorse zee richting Andenes naar Stave. Je komt eigenlijk nauwelijks aan snelheden van meer dan 70 km per uur en de wegen slingeren veelal om de bergen en fjorden heen. Hierdoor ben je zomaar drie uur onderweg om 150km af te leggen. Maar het is allemaal de moeite waard. Het uitzicht is adembenemend. Het laatste stuk van de route noemt men hier de nationale toeristenroute. De binnenwegen zijn hier en daar erg smal met diepe kuilen en andere oneffenheden. Gelukkig zijn er nauwelijks tegenliggers, maar de tegenliggers die we tegenkomen zijn niet eenvoudig te passeren. Vooral als we elkaar te laat zien, waardoor je niet op tijd gebruik kunt maken van de uitsparingen die zo nu en dan aan de zijkant van de weg zijn gemaakt. Die uitsparingen zijn de enige uitweg en speciaal gemaakt om voorbijgangers te laten passeren. Hellingspercentages van 12% zijn geen uitzondering. We sturen de camper door pikdonkere grotachtige tunnels (zonder ventilatie) pppfffff  “adem inhouden”! Maar nogmaals het is allemaal de moeite waard. Op avontuur, omgeven door de wilde natuur onderweg naar de volgende bestemming. Op een gegeven moment eindigt de weg aan de voet van een Fjord, voor de aanlegsteiger van de ferry naar Harstad.  

Dit wordt een interessante tocht want we zijn nog niet eerder met de camper op een ferry geweest. Bovendien weten we niet wat de regels zijn t.a.v. honden. Voor Chivas is dit ook een nieuw avontuur. Plotseling beseffen we dat we helemaal geen contant Noors geld bij ons hebben. Tot nu toe konden we alles overal gewoon pinnen, maar stel dat het “out in the sticks” niet mogelijk is? Sandra gaat het vragen aan een Noorse man die toevallig een 'I love Amsterdam' T-shirt aanheeft. Hij lijkt in ieder geval Noors en zit met twee kinderen in de auto voor ons. Sandra komt terug en gelukkig, pinnen is zoals overal geen probleem. Niet lang daarna komt de ferry aanvaren. De passagiers uit Harstad gaan aan wal en daarna gaan wij aan boord. Voorzichtig stuur ik de camper het schip op, het is in vergelijking met alle kilometers die we al hebben afgelegd een fluitje van een cent. Op deze ferry mag Chivas en wij trouwens ook gewoon in de camper blijven zitten. Om de beurt stappen Sandra en ik uit om de geweldige omgeving vanaf het water te kunnen bekijken. Na een korte tocht van ongeveer een half uur komen we in Harstad aan en vervolgen onze reis naar Stave. De wegen zijn hier alweer een stuk beter en voor we het weten staan we op de volgende en laatste ferry deze reis te wachten. Ook deze korte overtocht loopt gesmeerd. We zijn nu op Andoya aangekomen en zien opnieuw een ander landschap. De rotsachtige bergen zijn hier bijna allemaal veel spitser dan die we tot nu toe gezien hebben. Ook al zien we de Noorse zee nog niet, aan de lage begroeing en de zeemeeuwen kunnen we zien dat we dicht bij de kust zitten. Bovendien ruik je de zilte lucht van het zeewater die door een frisse bries landinwaarts wordt gedragen. Nog iets verder op de route zien we aan het uiteinde van een fjord de uitgestrekte zee liggen, de Noorse zee! Ik stuur de camper verder de nationale toeristenroute over. Deze weg loopt dicht langs de kust met zicht over de stranden en de zee. De weg loopt helemaal door tot Andenes aan het noordelijke uiteinde van het eiland. Links de puntige bergen en rotsen, rechts de felblauwe zee, waar af en toe een pluk rosten uit het water steekt. De stranden zijn hier en daar bezaaid met kiezels maar er zitten ook prachtige stukken fijn parelwit zand tussen. Het is een bijzonder tafereel dat we niet verwacht hadden. Ver in het Noorden boven de poolcirkel, maar door het parelwitte zand en het kristalheldere zee water, de blauwe lucht en heldere zon waan je je net zo makkelijk op een tropisch eiland. .

Camping Stave wordt geëxploiteerd door een ouder stel Amerikaanse hippies en hun dochter. De camping ligt op een fantastische locatie, direct aan zee met een parelwit strand voor de deur. Aan de achterzijde van de camping uitgestrekte velden groen. Geweldige plek voor Chivas om zijn korte pootjes eens flink te strekken. De groene vlakten lopen door tot berg en rotsformaties rondom en houden het terrein van de camping vrij van harde wind.

Het leuke aan deze camping is dat ze een aantal “Hot tubs” verhuren met uitzicht over de zee. Eenmaal aangekomen op de camping boek ik als verrassing voor Sandra direct een “hot tub”. Een uurtje nadat we geïnstalleerd zijn melden we ons opnieuw bij de receptie vanwaar we door een vriendelijke vloeiend Engels sprekende jongeman naar de speciaal voor ons geprepareerde “hot pool” met uitzicht worden begeleid.

Voorzichtig laten we ons zakken in het 38 graden warme water, we snuiven de heerlijke schone zeelucht op en genieten onder het genot van een drankje van een onvergetelijk uitzicht en een onvergetelijke moment samen.

Na ons bad, genieten we voor de camper nog lang na van de zon en het uitzicht, Pas om en uur of elf hebben we in de gaten hoe laat het al is. Omdat het zomers bijna niet donker wordt is het moeilijk om in te schatten hoe laat het is. We bespreken de planning voor morgen en gaan daarna lekker slapen. Morgen rijden we naar Andenes om te zien of we op Walvissafari mee kunnen.  

Alta - Skibotn- Sjovegan

Het is maandag 27 juli, 18:56 uur. We staan op camping Evelund aan de rivier van dorpje Sjovegan, vlak bij Bjerkvik. Vandaag hebben we het laatste stuk van de route Narvik – Noordkaap dat we op de heenweg ook hebben afgelegd teruggereden. Dat was geen straf hoor, het is zo mooi dat het niet snel zal vervelen. Ik zal de hoogtepunten van onze reis de afgelopen dagen proberen samen te vatten.

Overigens, we ontvangen heel veel leuke en positieve reacties op ons reisverslag en dat vinden we 'harstikke' leuk. Bedankt allemaal, het is een stiumulans en motivatie om te blijven schrijven.

Afgelopen zaterdag zijn we van de Noordkaap terug gereden naar Alta waar we opnieuw de nacht hebben doorgebracht op de strandcamping die ook op de heenweg goed bevallen was. De zondag erna zijn we vertrokken richting Skibotn met de bedoeling onze intrek te nemen op camping Olderelv maar dat liep niet helemaal volgens plan. Toen we zondagmiddag omstreeks half drie nog 36 kilometer van de camping verwijderd waren en ik de camper een van de vele S bochten in slingerde stond er opeens een slagboom over de E6.  De weg was afgesloten? Er stond verder geen bord of iemand bij om uitleg te geven dus Sandra hield een passerende vrouw aan. We vroegen haar in het Engels wat er aan de hand was. De meeste Noren kunnen zich uitstekend verstaanbaar maken in het Engels, maar met deze tante hadden wij wat minder geluk. In gebrekkig Engels brabbelde ze iets met de woorden rock, rock?

Naïef als ik soms kan zijn denk ik meteen dat de weg is afgezet in verband met een rock concert. Dus ik zeg 'oh is there a rockband playing' en de lieve dame van een jaar of vijftig in haar rode regenjas knikt bevestigend met haar hoofd en loopt verder. Ondertussen denk ik nou ja zeg, je kan de hoofdweg toch niet zomaar sluiten in verband met een optreden van een band? Zal wel een groot concert van en hele bekende band zijn, U2 of zo? Misschien kunnen we gaan kijken?

Sandra is wat minder naïef en gelooft er geen woord van. Ze vraagt de volgende Noorse voorbijganger wat er aan de hand is. De vriendelijke man in een lichtblauwe wollen trui antwoord in gebroken Engels dat er verderop lawine gevaar dreigt. Een paar jaar terug vertelt hij, zijn er ook een paar toeristen onder het vallende gesteente terecht gekomen en met auto en al van de weg af gerold, zo het fjord in. Oeps! Ik zit eer dus helemaal naast en dat zien wij inderdaad niet zitten. De hulpdiensten gaan de dreigende lawine opblazen, hierna moet de weg worden schoongemaakt. Als het meezit gaat de weg om 18:00 uur weer open. Nadat ik met veel tegenzin aan Sandra heb toegegeven dat ik een oen ben draaien we de camper. Terwijl Sandra nog zit na te genieten van haar superieure intellect baal ik toch behoorlijk. De zon schijnt volop en we keken uit naar een gezellig borreluurtje op onze volgende bestemming.

Al snel vinden we een paar kilometer terug een bijzonder mooie plek aan het strand van een Fjord met uitzicht over de gigantische bergen. Het lijkt wel een schilderij. De dichtstbijzijnde bergen zijn tot iets over de helft begroeid met groen en bomen. Daarboven veranderd de begroeiing in lagere struiken en mossen. Nog hoger zijn de stenen reuzen kaal. Op de toppen ligt sneeuw die langzaam smelt en als watervallen in brede en smalle stroompjes langs de wanden van de bergen naar beneden stroomt. Eenmaal beneden loopt het water dan weer het Fjord in. Aan de horizon staat een enorm hoge wit besneeuwde bergkam die hier en daar wordt uitgelicht door de zon die door de gaten in het wit/grijze wolkendek boven de bergkam prikt. Het water in het Fjord is azuurblauw, honderden meters breed en kilometers lang tot aan de voet van de bergkam aan de horizon.

Een geweldige plek om voor de eerste keer deze reis te gaan wildkamperen! Laat die camping maar zitten zeggen we tegen elkaar. Hier overnachten we en morgen rijden we uitgerust en op ons gemak verder. We parkeren de camper met eerste rangs uitzicht en maken het ons gemakkelijk. We nemen een wijntje en eten Chili con carne buiten aan een van de picknick tafels aan het water en dollen een beetje met Chivas.

Het is spitsuur wat het diner betreft want achter ons staat een uit zes personen bestaande  Russische familie met één Volkswagen Golf op de meegebrachte BBQ iets klaar te maken. Voor ons staan twee Finse mannen die uitgebreid de tafel hebben gedekt en een gasbrander hebben klaarstaan. Geloof het of niet, hierna pakken ze allebei een hengel achteruit hun rode Fiat Ducato en gooien die uit in het Fjord. Binnen een mum van tijd hebben ze ieder een paar verse vissen gevangen die ter plekke worden schoongemaakt en zo de grill op gaan.

Het water loopt mij in de mond. Ik besef opeens dat je hier met een basis survivaluitrusting met heel weinig geld aan je kostje kunt komen. Gratis en vrij kamperen in de natuur waar hier en daar ook nog gebruik gemaakt kan worden van gratis trekkershutten om te overnachten. Het water is bijna overal zo schoon dat je van en waterval of uit een rivier kunt drinken en als je trek hebt is het een kwestie van visje vangen en roosteren boven een kampvuur. Zelfs het maken van een (met beleid  aangelegd) kampvuur is op veel plaatsen toegestaan en wordt vaak zelfs gefaciliteerd. Zo komt splinter door de ……? Ja, dat is natuurlijk wel een probleem, de ijskoude winters hier in het hoge noorden. Laten we het erop houden dat het een mooie jongensdroom is die voor de 'surivivalist' tot op zekere hoogte nog te realiseren is. Voor die Finnen is blijkbaar de normaalste zaak van de wereld om zo onderweg aan hun diner te komen.

Na een kop koffie wordt het toch wat koud en besluiten we binnen een aflevering “Game of Thrones” te gaan kijken. Schoenen uit, voeten op de bank liggen we prinsheerlijk in onze gedraaide “Captain seats” tv te kijken. Plotseling “poef” televisie op zwart. De binnenverlichting werkt ook niet meer. “Shit”! Ik denk dat het waarschijnlijk een doorgebrande zekering is, maar waar zitten die dingen?

Daar moeten we de in het Duits geschreven ”bedienungsanleitung” van twee centimeter dik op naslaan. Leesbril op en zoeken welk hoofdstuk zou het zijn?, “electrische anlage”, “12v-bordnetz”. Terwijl ik de zekeringenkast die zich onder de bijrijdersstoel moet bevinden aan het zoeken ben gaat Sandra’s mobiele telefoon. Het is onze dochter die thuis op Bobbie, onze andere hond past. Ze belt omdat de elektriciteit thuis ook is uitgevallen. Hoe is het mogelijk!

Tewijl Sandra en onze dochter zich richten op het elektriciteit probleem thuis schroef ik de zekeringenkast onder de stoel open om een voor een de zekeringen na te kijken. Bij de vijfde, is het raak, ik heb ‘m. Inderdaad een doorgebrand. Gelukkig heb ik aan alles gedacht, dus ook aan reserve zekeringen. Ik vervang de zekering en alles werkt weer. Al doende leert men. Trots op mezelf dat ik dit probleem het hoofd heb geboden berg ik de gebruiksaanwijzing, bril, gereedschap en zekeringen weer op.

Ondertussen blijkt het probleem thuis ook te zijn opgelost met het terugzetten van de aardlekschakelaar. Eind goed, al goed. Toch een vreemde toevalligheid.

Ondertussen is het bijna 22:00 uur. Voor we die aflevering in bed gaan kijken maak ik nog even een “pit stop” op het herentoilet, dat ook op de openbare kampeerplaats aanwezig is. Op de terugweg loop ik langs een bord waarop in het Noors, Duits en Engels staat aangegeven dat we op een 'dag kampeer plaats' staan. Er mag niet worden overnacht!....

Niet te geloven, bijna overal mag je wildkamperen maar uitgerekend hier niet! Het was ook al te mooi om waar te zijn met dat prachtige uitzicht.

Ik durf bijna de camper niet meer in om Sandra die daar in haar pyjama in bed klaar ligt te vertellen dat we ons boeltje moeten pakken om alsnog door te rijden naar de camping in Skibotn. De boodschap komt hard aan. Zwijgend pakken we alles weer in om de camper rijklaar te maken en zo hard als we kunnen maar zwijgend naar Skibotn te scheuren. Tegen 23:00 uur komen we daar op de camping aan. Zolang doe je hier dus over zesendertig kilometer.

Moe maar blij dat we er zijn duiken we ons warme nestje in om dromenland te bezoeken. Morgen rijden we naar Stave op het eiland Andoya op de Vesterälen om een andere deel van noordelijk Noorwegen te ontdekken. Het wordt een spannende dag omdat we voor het eerst met de camper en met Chivas met de ferry oversteken.